Koçgiri’li Olmak, Koçgiri’de Olmak-Erdal Yıldırım

Dünyanın neresinde olursak olsun her Koçgirilinin en büyük özlemlerinden birisidir Koçgiri’ye gitmek. Oranın havasını solumak, suyundan içmek bir başka duygu yoğunluğudur bir başka mutluluk ve heyecandır. Düşlerinde daima özel bir yer edinmiştir Koçgiri.

Benim de, siz tüm Koçgirililer gibi düşlerimi süsleyen, atalarımın ve benim doğduğum o toprakları yeniden görme özlemiydi, beni 2005 yazında oralara götüren. Ve bu özlem yıllardır düşlerimde hiç eksilmediği gibi, aksine giderek çığ gibi büyümeye devam eden duygular yumağıydı. Bu özlemlerimi bu yıl giderme şansını yakaladım.Ve gördüm ki, sadece o topraklarda doğmuş olanlar değil, ülkenin çeşitli şehirlerinde, hatta ülke sınırlarının dışında farklı ülkelerde doğan birçok gencimizde de aynı özlemler birikmiş, Kızılırmak misali çağıldamış, dağ başlarından aşağılara doğru büyüyerek inen çığ misali Koçgiri’nin vadilerine kadar inmiş ve Zara’da, Beydağı’nda, İmranlı’da ve Cogi Baba’da bir araya gelmişti .

Koçgirili aç kalmamak için, çocuklarına daha uygun koşullarda eğitim görmelerini, kızamıktan, suçiçeğinden ölmelerini önlemek için, kısacası daha insanca yaşamalarını sağlamak için zorunlu olarak istemeyerek, arkasına baka baka topraklarını terk etmiştir. O İstanbul’da, Ankara’da, İzmir’de, Almanya’da, Fransa’da, Hollanda’da, kısacası o dünyanın her yanında kendisine yeni yaşamlar kurmaya çalışmış, ama her zaman kendini oralarda yabancı gibi hissetmiştir. Ve vatan sevgisini, Koçgiri özlemini, sevgisini hep sıcak tutmuştur. Kendisine yabancı topraklarda yaşama tutunmaya çalışmıştır. Fiziki olarak oralarda olmasa bile, düşlerinde, hayallerinde hep Koçgiri vardır. Kendisi şekil olarak topraklarını terk etmiştir. Ama anıları, özlemleri hep Koçgiri’de kalmıştır, Koçgiri de onda kalmıştır. O topraklar dedelerimizin, babalarımızın, bizim olduğumuzun kadar, bizden sonra da çocuklarımızın, yani geleceğimizin tarihi olacaktır. Her karış toprağında bir anımız yaşamaktadır.

Koçgiri topraklarında çiçekler bir başka kokar, sular bir başka çağıldar, hırçın ve kararlı. Rüzgarlar dağ başlarında, vadilerde, koyaklarda yaşanmış efsaneleri fısıldar kulaklarımıza. Bu fısıldamalar yaşlı Kürt kadınının anlattığı masallarda dilegelir. Gah ağıt olur, adı “Arığ” olur. Gah “Pepuk Kuşu” olur, kimi gün gelir yılanların şahı “Şahmaran” olur kulaklarımızda. Bazen bağlamanın telinde “Zöre”olur, aşkı, sevgiyi anımsatır yeniden bize. Bazen tüm evrene semah dönülen türküler olur yüreklerimizde ve gözlerimizde.

O topraklar Koçgirili için kutsaldır. Ataları o toprakların özgürlüğü için, inançları için, dili için, tarihi değerleri ve kültürü için yıllarca savaşmıştır. Koçgiri’nin inanç ve özgürlük önderleri Kasım Cogiler, Pir Sultanlar, Seyid Rızalar, Alişer ve Zarifeler bu toprakları, bu inançları savunmak, oraları çiğnetmemek uğruna savaşmış, ser vermişlerdir. Kimi Pir Sultan misali Hızır Paşalar tarafından darağacında, kimi Kasım Cogi misali savaş meydanlarında, kimi Alişer misali Reyber gibi hainler tarafından dağ başlarında, mağaralarda, yargısız sokak infazlarında, işkencehanelerde, kimileri Hasret misali Madımak yangınlarında şehit olmuşlardır.

Görülen o ki, şimdi bu topraklarda birkaç yıldan beri çiçekler yine eskiden olduğu gibi etrafına bin bir kokular saçıyor. Nehirler, dereler yeniden çağıldayarak akıyor. Ağaçlardaki kuşlar bir başka cıvıldıyor, dağ başlarında kartallar her zamanki gibi yükseklerde uçuyorlar.

Koçgiri insanı topraklarına, inançlarına, kültürel değerlerine ve tarihine yeniden sahip çıkmaya başladı. Yıllardır içimizde eksilen bir takım duygular yeniden doğmaya başladı. Yıllardır düzenin bizden çaldıkları bazı değerleri yeniden yaşatmaya çalışanlara ne mutlu. Bu düşünceler ışığında hepinizden web sayfanıza sahip çıkmanızı, destek olmanızı, geliştirmenizi bekliyoruz.

 Koçgiri ve Koçgirililer birbirini asla terk etmemiştir, terketmeyecektir.

 Erdal Yıldırım